บทที่ 232

มู่จือเหยี่ยนรู้สึกว่าร่างเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของตัวเองมีการเคลื่อนไหว จึงลืมตาขึ้นมา“ลูกตื่นแล้วหรือ?”

“ขอรับ” หยางหยางขยี้ตาและหาวอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ารถม้ายังเคลื่อนไปข้างหน้า เขาจึงพูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านแม่ ลูกหลับไปนานแค่ไหนแล้ว? ยังไม่ถึงอีกหรือ?”

“ยังเช้าอยู่เลย พึ่งได้แค่ครึ่งทาง” มู่จือเหย...